Ik mocht niet te dicht in de buurt van oma’s porseleinkast komen. Alsof ik een onvoorzichtig kind was. Ze had, in mijn beleving, een echte ouderwetse porseleinkast in de zondagskamer. Zo’n mooie notenhouten, muf ruikende kast met glazen deurtjes, vol theekopjes. Of het echt porselein was vraag ik me af maar mooi vond ik de kopjes wel. Mooie breed uitlopende Engelse theekopjes met krullende oren, vaak versierd met goudmotief. Op de zijkant stonden landschappen en mooie kleurrijke bloemmotieven, vaak rozen. Ik begreep oma wel, want je wilt toch niet op je geweten hebben dat je zo’n kwetsbaar kopje kapot maakt.